1. Geneology
2. Gist
3. Summary
4. Detailed View
5.Detailed View in Tamil ( தமிழில் விரிவான உள்ளடக்கம் )
Early Years (1950s-1980s)
Centralized Planning: Dominated by Five-Year Plans, focusing on heavy industry and import substitution to achieve self-reliance.
Mixed Economy: Public sector played a large role in infrastructure, basic industries, and social welfare.
Green Revolution: Improved agricultural productivity but widened rural-urban disparities.
Limited Liberalization: Some reforms in 1960s and 1970s, but overall growth remained moderate.
Turning Point (1990s)
Economic Crisis: Forced major reforms under Narasimha Rao government.
Liberalization: Reduced government control, opened doors to foreign investment and trade.
Privatization: Sold off some state-owned enterprises to improve efficiency.
Focus on Services: IT and other service sectors emerged as major drivers of growth.
Recent Trends (2000s-Present)
High Growth: India became one of the fastest-growing economies in the world.
Challenges: Poverty, inequality, infrastructure bottlenecks, and job creation remain.
Social Welfare Schemes: Increased focus on poverty reduction and social programs.
Digitalization: Growing role of technology in governance and economic development.
Key Figures
Jawaharlal Nehru: Championed Five-Year Plans and mixed economy.
P.V. Narasimha Rao: Initiated economic reforms in 1990s.
Manmohan Singh: Finance Minister during reforms, later Prime Minister.
Note: This is a brief overview and doesn't capture all the nuances and complexities of economic policies and planning in India. It's also important to consider regional variations and the ongoing debate about the best path forward for India's economic development.
Further Exploration
I Five-Year Plans of India
II Economic liberalization in India
III NITI Aayog (current planning body)
IV World Bank reports on India's economy
The period from 1947 to 1964 marked a crucial phase in India's economic development, characterized by significant policy initiatives and planning efforts aimed at consolidating the nation's independence and fostering rapid growth. Under the leadership of Prime Minister Jawaharlal Nehru, India embarked on a path of economic transformation guided by socialist principles.
Key institutions like the Planning Commission were established to formulate Five-Year Plans, which outlined targets and strategies for various sectors including industry, agriculture, infrastructure, and social welfare. Industrialization was prioritized, with a focus on the public sector playing a crucial role in strategic industries such as steel, heavy machinery, and defense production.
Agrarian reforms aimed at modernizing agriculture and improving rural livelihoods were also implemented, including land redistribution and initiatives like the Community Development Program. Infrastructure development was given significant attention, with investments in roads, railways, dams, and power plants to support industrial growth and improve living standards.
However, these policies faced challenges and criticisms, including inefficiencies in the public sector, bureaucratic controls, and a lack of competitiveness in certain sectors. The rigid planning framework and protectionist policies also hindered integration with the global economy, leading to vulnerabilities such as the balance of payments crisis of 1957.
Overall, the economic policies and planning during this period laid the foundation for India's subsequent development trajectory, shaping its industrial base, infrastructure network, and socio-economic landscape. Despite challenges, the lessons learned continue to inform contemporary debates on economic policy and development strategy in India.
Introduction
The period from 1947 to 1964 was crucial for India's economic development and consolidation as an independent nation. This era marked the transition from colonial rule to self-governance, and it was characterized by significant socio-economic challenges and the need for comprehensive policy frameworks to address them. The economic policies and planning during this time played a vital role in shaping India's trajectory as a developing nation. This essay aims to provide a detailed view of the economic policies and planning implemented in India during the period, focusing on key aspects such as industrialization, agrarian reforms, infrastructure development, and the role of planning commissions.
Context and Challenges
India inherited a challenging socio-economic landscape at the time of independence. The country was burdened with poverty, illiteracy, inadequate infrastructure, and a predominantly agrarian economy. The partition of British India further exacerbated these challenges, leading to massive population displacements and economic disruptions. Moreover, the economy was heavily dependent on agriculture, with limited industrialization and technological advancements.
To address these challenges, the newly independent Indian government under the leadership of Prime Minister Jawaharlal Nehru embarked on a path of economic development guided by socialist principles. The overarching goal was to achieve rapid industrialization, promote social justice, and reduce poverty through planned interventions.
Planning Commission and Five-Year Plans
One of the key institutional mechanisms established to steer India's economic development was the Planning Commission, set up in 1950 under the chairmanship of Nehru. The Planning Commission was tasked with formulating Five-Year Plans to chart the course of economic growth and development. These plans aimed to achieve specific targets in various sectors, including agriculture, industry, infrastructure, and social welfare.
The first Five-Year Plan (1951-1956) focused on laying the foundation for industrialization while giving due attention to agriculture and social welfare. It emphasized investment in key industries such as steel, coal, and electricity, as well as infrastructure projects like dams and irrigation systems. The plan also introduced measures to boost agricultural productivity through land reforms and increased credit access for farmers.
Subsequent Five-Year Plans built upon the achievements and challenges of the preceding ones, with each plan incorporating feedback and lessons learned from implementation. The second plan (1956-1961) emphasized heavy industrialization, with a focus on the public sector as the driver of economic growth. It aimed to reduce regional disparities and promote self-sufficiency in critical sectors.
The third Five-Year Plan (1961-1966) faced challenges due to external factors such as the Indo-China war and the Sino-Indian border conflict, which strained resources and diverted attention from development goals. Nevertheless, the plan continued to prioritize industrialization, infrastructure development, and poverty alleviation.
Industrialization and Public Sector Initiatives
Industrialization was a central pillar of India's economic policies during this period. The government adopted a mixed economy model, with a significant role assigned to the public sector in strategic industries deemed vital for national development. The Industrial Policy Resolutions of 1948 and 1956 outlined the government's approach towards industrialization, emphasizing state-led planning and regulation.
The public sector undertook the establishment of key industries such as steel, heavy machinery, defense production, and infrastructure development. Initiatives like the setting up of the Hindustan Machine Tools (HMT), Bharat Heavy Electricals Limited (BHEL), and the public sector steel plants played a crucial role in building India's industrial base. The aim was to reduce dependence on imports, create employment opportunities, and promote indigenous technology and expertise.
However, the emphasis on the public sector also led to challenges such as inefficiency, bureaucratic red tape, and a lack of competition. Over time, these issues would become a point of contention, prompting debates on the optimal role of the state in economic development.
Agrarian Reforms and Rural Development
Agriculture remained the backbone of the Indian economy during this period, employing a significant portion of the population. Recognizing the importance of agrarian reforms for inclusive growth and poverty reduction, the government implemented various measures to modernize agriculture and improve rural livelihoods.
Land reforms were a key component of agrarian policies, aimed at abolishing intermediaries, redistributing land to tenant farmers, and ensuring equitable access to agricultural resources. The implementation of land ceiling laws aimed to address the concentration of landownership and promote land redistribution among landless peasants.
Additionally, initiatives such as the Community Development Program (CDP) and the Intensive Agricultural District Program (IADP) focused on improving agricultural productivity through the introduction of modern farming techniques, extension services, and rural infrastructure development. These programs aimed to empower rural communities, enhance agricultural output, and reduce rural poverty.
Infrastructure Development
Infrastructure development was critical for supporting India's economic growth and modernization agenda. The government invested heavily in the construction of roads, railways, ports, and power plants to facilitate industrialization, trade, and mobility. Large-scale infrastructure projects like the Bhakra-Nangal Dam, the Damodar Valley Corporation, and the Indian Railways modernization played a vital role in infrastructure expansion and regional connectivity.
The emphasis on infrastructure development not only facilitated industrial growth but also contributed to social development by improving access to education, healthcare, and basic amenities in rural and remote areas. However, challenges such as funding constraints, delays in project implementation, and inadequate maintenance would emerge as issues needing attention in subsequent years.
Challenges and Criticisms
Despite the ambitious goals and achievements, India's economic policies during this period faced several challenges and criticisms. The emphasis on heavy industrialization led to neglect in certain sectors such as agriculture, small-scale industries, and rural development. The rapid expansion of the public sector resulted in inefficiencies, bureaucratic controls, and a lack of innovation.
Moreover, the planning process faced criticism for its top-down approach, centralized decision-making, and limited participation of stakeholders. Critics argued that the rigid planning framework stifled entrepreneurial spirit, innovation, and market dynamics, thereby hindering economic efficiency and growth.
Furthermore, the focus on import substitution and protectionist policies led to a lack of competitiveness in the international market and limited integration with the global economy. The balance of payments crisis of 1957 highlighted the vulnerability of India's economic model to external shocks and underscored the need for reforms.
Conclusion
In conclusion, the period from 1947 to 1964 witnessed significant economic policies and planning initiatives aimed at consolidating and reorganizing India's economy in the aftermath of independence. The establishment of the Planning Commission and the implementation of Five-Year Plans provided a structured framework for guiding economic development across various sectors.
Industrialization, agrarian reforms, infrastructure development, and social welfare programs were prioritized to achieve the overarching goal of inclusive growth and poverty reduction. While these initiatives achieved notable successes in certain areas, they also faced challenges and criticisms related to inefficiencies, bureaucratic controls, and skewed development priorities.
Nevertheless, the economic policies and planning during this period laid the foundation for India's subsequent development trajectory, shaping the country's industrial base, infrastructure network, and socio-economic landscape. The lessons learned from this era continue to inform contemporary debates on economic policy and development strategy in India.
இந்தியாவின் ஒருங்கிணைப்பு மற்றும் மறுசீரமைப்பில் பொருளாதாரக் கொள்கைகள் மற்றும் திட்டமிடல் (1947 - 1964)
அறிமுகம்
1947 முதல் 1964 வரையிலான காலகட்டம் இந்தியாவின் பொருளாதார வளர்ச்சிக்கும், சுதந்திர நாடாக ஒருங்கிணைப்பதற்கும் முக்கியமானதாக இருந்தது. இந்த சகாப்தம் காலனித்துவ ஆட்சியிலிருந்து சுய-ஆட்சிக்கு மாறுவதைக் குறித்தது, மேலும் இது குறிப்பிடத்தக்க சமூக-பொருளாதார சவால்கள் மற்றும் அவற்றை நிவர்த்தி செய்வதற்கான விரிவான கொள்கை கட்டமைப்புகளின் தேவை ஆகியவற்றால் வகைப்படுத்தப்பட்டது. இந்த நேரத்தில் பொருளாதாரக் கொள்கைகள் மற்றும் திட்டமிடல் இந்தியாவின் பாதையை வளரும் நாடாக வடிவமைப்பதில் முக்கிய பங்கு வகித்தது. இந்தக் கட்டுரையானது தொழில்மயமாக்கல், விவசாய சீர்திருத்தங்கள், உள்கட்டமைப்பு மேம்பாடு மற்றும் திட்டக் கமிஷன்களின் பங்கு போன்ற முக்கிய அம்சங்களில் கவனம் செலுத்தி, அந்தக் காலகட்டத்தில் இந்தியாவில் செயல்படுத்தப்பட்ட பொருளாதாரக் கொள்கைகள் மற்றும் திட்டமிடல் பற்றிய விரிவான பார்வையை வழங்குவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது.
சூழல் மற்றும் சவால்கள்
சுதந்திரத்தின் போது இந்தியா ஒரு சவாலான சமூக-பொருளாதார நிலப்பரப்பைப் பெற்றது. நாடு வறுமை, கல்வியறிவின்மை, போதிய உள்கட்டமைப்பு மற்றும் முக்கியமாக விவசாயப் பொருளாதாரம் ஆகியவற்றால் சுமையாக இருந்தது. பிரிட்டிஷ் இந்தியாவின் பிரிவினை இந்த சவால்களை மேலும் தீவிரப்படுத்தியது, இது பாரிய மக்கள் இடப்பெயர்வுகள் மற்றும் பொருளாதார சீர்குலைவுகளுக்கு வழிவகுத்தது. மேலும், மட்டுப்படுத்தப்பட்ட தொழில்மயமாக்கல் மற்றும் தொழில்நுட்ப முன்னேற்றங்களுடன், பொருளாதாரம் விவசாயத்தை பெரிதும் சார்ந்திருந்தது.
இந்த சவால்களை எதிர்கொள்ள, பிரதமர் ஜவஹர்லால் நேரு தலைமையில் புதிதாக சுதந்திரம் பெற்ற இந்திய அரசு, சோசலிசக் கொள்கைகளால் வழிநடத்தப்பட்ட பொருளாதார வளர்ச்சிப் பாதையில் இறங்கியது. விரைவான தொழில்மயமாக்கலை அடைவது, சமூக நீதியை மேம்படுத்துவது மற்றும் திட்டமிடப்பட்ட தலையீடுகள் மூலம் வறுமையைக் குறைப்பது ஆகியவை முக்கிய இலக்காக இருந்தது.
திட்டக்குழு மற்றும் ஐந்தாண்டு திட்டங்கள்
இந்தியாவின் பொருளாதார வளர்ச்சியை வழிநடத்த நிறுவப்பட்ட முக்கிய நிறுவன வழிமுறைகளில் ஒன்று நேருவின் தலைமையில் 1950 இல் அமைக்கப்பட்ட திட்டக் கமிஷன் ஆகும். பொருளாதார வளர்ச்சி மற்றும் வளர்ச்சியின் போக்கை பட்டியலிடுவதற்கு ஐந்தாண்டுத் திட்டங்களை வகுப்பதில் திட்டக் கமிஷன் பணிக்கப்பட்டது. இந்தத் திட்டங்கள் விவசாயம், தொழில்துறை, உள்கட்டமைப்பு மற்றும் சமூக நலன் உள்ளிட்ட பல்வேறு துறைகளில் குறிப்பிட்ட இலக்குகளை அடைவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளன.
முதல் ஐந்தாண்டுத் திட்டம் (1951-1956) விவசாயம் மற்றும் சமூக நலனில் உரிய கவனம் செலுத்தும் அதே வேளையில் தொழில்மயமாக்கலுக்கு அடித்தளம் அமைப்பதில் கவனம் செலுத்தியது. இது எஃகு, நிலக்கரி மற்றும் மின்சாரம் போன்ற முக்கிய தொழில்களிலும், அணைகள் மற்றும் நீர்ப்பாசன அமைப்புகள் போன்ற உள்கட்டமைப்பு திட்டங்களிலும் முதலீடுகளை வலியுறுத்தியது. நிலச் சீர்திருத்தங்கள் மற்றும் விவசாயிகளுக்கான கடன் அணுகலை அதிகரிப்பதன் மூலம் விவசாய உற்பத்தியை அதிகரிக்கவும் இந்த திட்டம் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது.
அடுத்த ஐந்தாண்டுத் திட்டங்கள், முந்தையவற்றின் சாதனைகள் மற்றும் சவால்களின் அடிப்படையில் கட்டமைக்கப்பட்டது, ஒவ்வொரு திட்டமும் பின்னூட்டங்கள் மற்றும் செயல்படுத்தலில் இருந்து கற்றுக்கொண்ட பாடங்களை உள்ளடக்கியது. இரண்டாவது திட்டம் (1956-1961) பொருளாதார வளர்ச்சியின் உந்துதலாக பொதுத்துறையை மையமாகக் கொண்டு, கனரக தொழில்மயமாக்கலை வலியுறுத்தியது. இது பிராந்திய ஏற்றத்தாழ்வுகளைக் குறைப்பது மற்றும் முக்கியமான துறைகளில் தன்னிறைவை மேம்படுத்துவதை நோக்கமாகக் கொண்டது.
மூன்றாவது ஐந்தாண்டுத் திட்டம் (1961-1966) இந்திய-சீனா போர் மற்றும் சீன-இந்திய எல்லை மோதல் போன்ற வெளிப்புற காரணிகளால் சவால்களை எதிர்கொண்டது, இது வளங்களை கஷ்டப்படுத்தி, வளர்ச்சி இலக்குகளில் இருந்து கவனத்தை திசை திருப்பியது. ஆயினும்கூட, இந்தத் திட்டம் தொழில்மயமாக்கல், உள்கட்டமைப்பு மேம்பாடு மற்றும் வறுமை ஒழிப்பு ஆகியவற்றிற்கு தொடர்ந்து முன்னுரிமை அளித்தது.
தொழில்மயமாக்கல் மற்றும் பொதுத்துறை முயற்சிகள்
இந்தக் காலகட்டத்தில் இந்தியாவின் பொருளாதாரக் கொள்கைகளின் மையத் தூணாக தொழில்மயமாக்கல் இருந்தது. தேசிய வளர்ச்சிக்கு இன்றியமையாததாகக் கருதப்படும் மூலோபாயத் தொழில்களில் பொதுத் துறைக்கு குறிப்பிடத்தக்க பங்கைக் கொண்டு, கலப்பு பொருளாதார மாதிரியை அரசாங்கம் ஏற்றுக்கொண்டது. 1948 மற்றும் 1956 இன் தொழில்துறைக் கொள்கைத் தீர்மானங்கள் தொழில்மயமாக்கலுக்கான அரசாங்கத்தின் அணுகுமுறையை கோடிட்டுக் காட்டியது, அரசு தலைமையிலான திட்டமிடல் மற்றும் ஒழுங்குமுறையை வலியுறுத்துகிறது.
எஃகு, கனரக இயந்திரங்கள், பாதுகாப்பு உற்பத்தி மற்றும் உள்கட்டமைப்பு மேம்பாடு போன்ற முக்கிய தொழில்களை நிறுவுவதை பொதுத்துறை மேற்கொண்டது. ஹிந்துஸ்தான் மெஷின் டூல்ஸ் (HMT), பாரத் ஹெவி எலக்ட்ரிக்கல்ஸ் லிமிடெட் (BHEL) மற்றும் பொதுத்துறை எஃகு ஆலைகளை அமைப்பது போன்ற முன்முயற்சிகள் இந்தியாவின் தொழில்துறை அடித்தளத்தை உருவாக்குவதில் முக்கிய பங்கு வகித்தன. இறக்குமதியைச் சார்ந்திருப்பதைக் குறைத்தல், வேலை வாய்ப்புகளை உருவாக்குதல் மற்றும் உள்நாட்டு தொழில்நுட்பம் மற்றும் நிபுணத்துவத்தை மேம்படுத்துதல் ஆகியவை இதன் நோக்கமாகும்.
இருப்பினும், பொதுத் துறைக்கு முக்கியத்துவம் கொடுப்பது திறமையின்மை, அதிகாரத்துவ சிவப்பு நாடா மற்றும் போட்டியின்மை போன்ற சவால்களுக்கு வழிவகுத்தது. காலப்போக்கில், இந்த பிரச்சினைகள் ஒரு சர்ச்சைக்குரிய புள்ளியாக மாறும், பொருளாதார வளர்ச்சியில் அரசின் உகந்த பங்கு பற்றிய விவாதங்களைத் தூண்டும்.
விவசாய சீர்திருத்தங்கள் மற்றும் ஊரக வளர்ச்சி
இந்தக் காலகட்டத்தில் இந்தியப் பொருளாதாரத்தின் முதுகெலும்பாக விவசாயம் இருந்தது, மக்கள் தொகையில் கணிசமான பகுதியினருக்கு வேலை கிடைத்தது. அனைவரையும் உள்ளடக்கிய வளர்ச்சி மற்றும் வறுமைக் குறைப்புக்கான விவசாய சீர்திருத்தங்களின் முக்கியத்துவத்தை உணர்ந்து, விவசாயத்தை நவீனமயமாக்கவும், கிராமப்புற வாழ்வாதாரத்தை மேம்படுத்தவும் பல்வேறு நடவடிக்கைகளை அரசாங்கம் செயல்படுத்தியது.
நிலச் சீர்திருத்தங்கள் விவசாயக் கொள்கைகளின் முக்கிய அங்கமாக இருந்தன, இடைத்தரகர்களை ஒழித்தல், குத்தகைதாரர்களுக்கு நிலத்தை மறுபங்கீடு செய்தல் மற்றும் விவசாய வளங்களுக்கு சமமான அணுகலை உறுதி செய்தல். நில உச்சவரம்பு சட்டங்களை செயல்படுத்துவது நில உரிமையாளர்களின் செறிவை நிவர்த்தி செய்வதையும், நிலமற்ற விவசாயிகளிடையே நில மறுபங்கீட்டை ஊக்குவிப்பதையும் நோக்கமாகக் கொண்டது.
கூடுதலாக, சமூக மேம்பாட்டுத் திட்டம் (CDP) மற்றும் தீவிர வேளாண் மாவட்டத் திட்டம் (IADP) போன்ற முன்முயற்சிகள் நவீன விவசாய நுட்பங்கள், விரிவாக்க சேவைகள் மற்றும் கிராமப்புற உள்கட்டமைப்பு மேம்பாடு ஆகியவற்றின் மூலம் விவசாய உற்பத்தியை மேம்படுத்துவதில் கவனம் செலுத்துகின்றன. இந்தத் திட்டங்கள் கிராமப்புற சமூகங்களை மேம்படுத்துதல், விவசாய உற்பத்தியை மேம்படுத்துதல் மற்றும் கிராமப்புற வறுமையைக் குறைத்தல் ஆகியவற்றை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளன.
உள்கட்டமைப்பு மேம்பாடு
இந்தியாவின் பொருளாதார வளர்ச்சி மற்றும் நவீனமயமாக்கல் நிகழ்ச்சி நிரலுக்கு ஆதரவாக உள்கட்டமைப்பு மேம்பாடு முக்கியமானது. தொழில்மயமாக்கல், வர்த்தகம் மற்றும் இயக்கம் ஆகியவற்றை எளிதாக்குவதற்காக சாலைகள், ரயில்வே, துறைமுகங்கள் மற்றும் மின் உற்பத்தி நிலையங்களின் கட்டுமானத்தில் அரசாங்கம் அதிக முதலீடு செய்தது. பக்ரா-நங்கல் அணை, தாமோதர் பள்ளத்தாக்கு கார்ப்பரேஷன் மற்றும் இந்திய ரயில்வே நவீனமயமாக்கல் போன்ற பெரிய அளவிலான உள்கட்டமைப்பு திட்டங்கள் உள்கட்டமைப்பு விரிவாக்கம் மற்றும் பிராந்திய இணைப்பில் முக்கிய பங்கு வகித்தன.
உள்கட்டமைப்பு மேம்பாட்டிற்கான முக்கியத்துவம் தொழில்துறை வளர்ச்சியை எளிதாக்கியது மட்டுமல்லாமல், கிராமப்புற மற்றும் தொலைதூரப் பகுதிகளில் கல்வி, சுகாதாரம் மற்றும் அடிப்படை வசதிகளுக்கான அணுகலை மேம்படுத்துவதன் மூலம் சமூக வளர்ச்சிக்கும் பங்களித்தது. இருப்பினும், நிதிக் கட்டுப்பாடுகள், திட்ட அமலாக்கத்தில் தாமதம் மற்றும் போதிய பராமரிப்பின்மை போன்ற சவால்கள் அடுத்தடுத்த ஆண்டுகளில் கவனம் செலுத்த வேண்டிய பிரச்சினைகளாக வெளிப்படும்.
சவால்கள் மற்றும் விமர்சனங்கள்
லட்சிய இலக்குகள் மற்றும் சாதனைகள் இருந்தபோதிலும், இந்தக் காலகட்டத்தில் இந்தியாவின் பொருளாதாரக் கொள்கைகள் பல சவால்களையும் விமர்சனங்களையும் எதிர்கொண்டன. கனரக தொழில்மயமாக்கலின் முக்கியத்துவம் விவசாயம், சிறுதொழில்கள் மற்றும் கிராமப்புற வளர்ச்சி போன்ற சில துறைகளில் புறக்கணிக்க வழிவகுத்தது. பொதுத்துறையின் விரைவான விரிவாக்கம் திறமையின்மை, அதிகாரத்துவக் கட்டுப்பாடுகள் மற்றும் புதுமையின் பற்றாக்குறை ஆகியவற்றில் விளைந்தது.
மேலும், திட்டமிடல் செயல்முறையானது அதன் மேல்-கீழ் அணுகுமுறை, மையப்படுத்தப்பட்ட முடிவெடுத்தல் மற்றும் பங்குதாரர்களின் வரையறுக்கப்பட்ட பங்கேற்பு ஆகியவற்றிற்காக விமர்சனங்களை எதிர்கொண்டது. கடுமையான திட்டமிடல் கட்டமைப்பானது தொழில் முனைவோர் மனப்பான்மை, புதுமை மற்றும் சந்தை இயக்கவியல் ஆகியவற்றைத் தடுத்து, அதன் மூலம் பொருளாதார திறன் மற்றும் வளர்ச்சியைத் தடுக்கிறது என்று விமர்சகர்கள் வாதிட்டனர்.
மேலும், இறக்குமதி மாற்றீடு மற்றும் பாதுகாப்புவாதக் கொள்கைகள் மீதான கவனம் சர்வதேச சந்தையில் போட்டித்தன்மையின் பற்றாக்குறை மற்றும் உலகப் பொருளாதாரத்துடன் வரையறுக்கப்பட்ட ஒருங்கிணைப்புக்கு வழிவகுத்தது. 1957 இன் பேலன்ஸ் ஆஃப் பேமென்ட்ஸ் நெருக்கடியானது, இந்தியாவின் பொருளாதார மாதிரியின் பாதிப்பை வெளிப்புற அதிர்ச்சிகளுக்கு உயர்த்தி, சீர்திருத்தங்களின் அவசியத்தை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டியது.
முடிவுரை
முடிவில், 1947 முதல் 1964 வரையிலான காலகட்டத்தில், சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு இந்தியாவின் பொருளாதாரத்தை ஒருங்கிணைத்து மறுசீரமைப்பதை நோக்கமாகக் கொண்ட குறிப்பிடத்தக்க பொருளாதாரக் கொள்கைகள் மற்றும் திட்டமிடல் முயற்சிகளைக் கண்டது. திட்டக் கமிஷன் நிறுவுதல் மற்றும் ஐந்தாண்டுத் திட்டங்களை செயல்படுத்துதல் ஆகியவை பல்வேறு துறைகளில் பொருளாதார வளர்ச்சிக்கு வழிகாட்டும் ஒரு கட்டமைக்கப்பட்ட கட்டமைப்பை வழங்கின.
தொழில்மயமாக்கல், விவசாய சீர்திருத்தங்கள், உள்கட்டமைப்பு மேம்பாடு மற்றும் சமூக நலத் திட்டங்கள் ஆகியவை உள்ளடக்கிய வளர்ச்சி மற்றும் வறுமைக் குறைப்பு என்ற மேலோட்டமான இலக்கை அடைய முன்னுரிமை அளிக்கப்பட்டன. இந்த முன்முயற்சிகள் சில பகுதிகளில் குறிப்பிடத்தக்க வெற்றிகளைப் பெற்றாலும், திறமையின்மை, அதிகாரத்துவக் கட்டுப்பாடுகள் மற்றும் வளைந்த வளர்ச்சி முன்னுரிமைகள் தொடர்பான சவால்கள் மற்றும் விமர்சனங்களையும் எதிர்கொண்டன.
ஆயினும்கூட, இந்த காலகட்டத்தில் பொருளாதாரக் கொள்கைகள் மற்றும் திட்டமிடல் இந்தியாவின் அடுத்தடுத்த வளர்ச்சிப் பாதைக்கு அடித்தளம் அமைத்தது, நாட்டின் தொழில்துறை அடித்தளம், உள்கட்டமைப்பு நெட்வொர்க் மற்றும் சமூக-பொருளாதார நிலப்பரப்பை வடிவமைத்தது. இந்த சகாப்தத்தில் இருந்து கற்றுக்கொண்ட பாடங்கள், இந்தியாவின் பொருளாதாரக் கொள்கை மற்றும் வளர்ச்சி உத்தி பற்றிய சமகால விவாதங்களைத் தொடர்ந்து தெரிவிக்கின்றன.
1. Five:Year Plans: Comprehensive economic development plans implemented by the Indian government, typically spanning five years, aimed at achieving specific targets in various sectors such as agriculture, industry, infrastructure, and social welfare.
ஐந்தாண்டு திட்டங்கள்: விவசாயம், தொழில், உள்கட்டமைப்பு மற்றும் சமூக நலன் போன்ற பல்வேறு துறைகளில் குறிப்பிட்ட இலக்குகளை அடைவதை நோக்கமாகக் கொண்ட இந்திய அரசாங்கத்தால் செயல்படுத்தப்பட்ட விரிவான பொருளாதார வளர்ச்சித் திட்டங்கள், பொதுவாக ஐந்து ஆண்டுகள் நீடிக்கும்.
2. Planning Commission: An institutional mechanism established in 1950 under the chairmanship of Prime Minister Jawaharlal Nehru, tasked with formulating Five:Year Plans and guiding India's economic development.
திட்டக் கமிஷன்: 1950 ஆம் ஆண்டில் பிரதமர் ஜவஹர்லால் நேரு தலைமையில் நிறுவப்பட்ட ஒரு நிறுவன அமைப்பு, ஐந்தாண்டுத் திட்டங்களை உருவாக்குவதற்கும் இந்தியாவின் பொருளாதார வளர்ச்சிக்கு வழிகாட்டுவதற்கும் பணிக்கப்பட்டது.
3. Industrialization: The process of transforming an economy from primarily agrarian to industrial, involving the establishment of industries and manufacturing activities on a large scale.
தொழில்மயமாக்கல்: ஒரு பொருளாதாரத்தை முதன்மையாக விவசாயத்திலிருந்து தொழில்துறைக்கு மாற்றும் செயல்முறை, பெரிய அளவில் தொழில்கள் மற்றும் உற்பத்தி நடவடிக்கைகளை நிறுவுவதை உள்ளடக்கியது.
4. Agrarian Reforms: Measures aimed at modernizing agriculture and improving rural livelihoods, including land redistribution, abolition of intermediaries, and equitable access to agricultural resources.
விவசாய சீர்திருத்தங்கள்: விவசாயத்தை நவீனமயமாக்குதல் மற்றும் நில மறுவிநியோகம், இடைத்தரகர்களை ஒழித்தல் மற்றும் விவசாய வளங்களுக்கு சமமான அணுகல் உள்ளிட்ட கிராமப்புற வாழ்வாதாரங்களை மேம்படுத்துவதை நோக்கமாகக் கொண்ட நடவடிக்கைகள்.
5. Infrastructure Development: The construction and expansion of physical structures such as roads, railways, ports, and power plants to support economic growth, trade, and mobility.
உள்கட்டமைப்பு மேம்பாடு: பொருளாதார வளர்ச்சி, வர்த்தகம் மற்றும் இயக்கம் ஆகியவற்றை ஆதரிப்பதற்காக சாலைகள், ரயில்வேக்கள், துறைமுகங்கள் மற்றும் மின் உற்பத்தி நிலையங்கள் போன்ற பௌதீக கட்டமைப்புகளின் கட்டுமானம் மற்றும் விரிவாக்கம்.
6. Public Sector Initiatives: Government:led initiatives and projects in strategic industries deemed vital for national development, often involving the establishment of state:owned enterprises and institutions.
பொதுத்துறை முன்முயற்சிகள்: தேசிய வளர்ச்சிக்கு இன்றியமையாததாகக் கருதப்படும் மூலோபாய தொழில்களில் அரசாங்கம் தலைமையிலான முயற்சிகள் மற்றும் திட்டங்கள், பெரும்பாலும் அரசுக்கு சொந்தமான நிறுவனங்கள் மற்றும் நிறுவனங்களை நிறுவுவதை உள்ளடக்கியது.
7. Land Reforms: Policies aimed at redistributing land to tenant farmers, abolishing intermediaries, and addressing landownership concentration to promote equity and productivity in agriculture.
நிலச் சீர்திருத்தங்கள்: குத்தகை விவசாயிகளுக்கு நிலத்தை மறுவிநியோகம் செய்தல், இடைத்தரகர்களை ஒழித்தல் மற்றும் விவசாயத்தில் சமபங்கு மற்றும் உற்பத்தித்திறனை மேம்படுத்த நில உரிமை குவிப்பை நிவர்த்தி செய்தல் ஆகியவற்றை நோக்கமாகக் கொண்ட கொள்கைகள்.
8. Community Development Program (CDP): Initiatives focused on rural development through the introduction of modern farming techniques, extension services, and rural infrastructure development.
சமூக மேம்பாட்டுத் திட்டம் (CDP): நவீன விவசாய நுட்பங்கள், விரிவாக்க சேவைகள் மற்றும் கிராமப்புற உள்கட்டமைப்பு மேம்பாடு ஆகியவற்றின் மூலம் கிராமப்புற வளர்ச்சியை மையமாகக் கொண்ட முயற்சிகள்.
9. Import Substitution: A strategy aimed at reducing reliance on imported goods by promoting domestic production of substitutes.
இறக்குமதி பதிலீடு: உள்நாட்டு மாற்றுப் பொருட்களின் உற்பத்தியை ஊக்குவிப்பதன் மூலம் இறக்குமதி செய்யப்பட்ட பொருட்களின் மீதான நம்பகத்தன்மையைக் குறைப்பதை நோக்கமாகக் கொண்ட ஒரு உத்தி.
10. Protectionist Policies: Government policies aimed at protecting domestic industries from foreign competition through tariffs, quotas, and other trade barriers.
பாதுகாப்புவாதக் கொள்கைகள்: கட்டணங்கள், ஒதுக்கீடுகள் மற்றும் பிற வர்த்தகத் தடைகள் மூலம் உள்நாட்டுத் தொழில்களை வெளிநாட்டுப் போட்டியிலிருந்து பாதுகாப்பதை நோக்கமாகக் கொண்ட அரசாங்கக் கொள்கைகள்.
11. Balance of Payments Crisis: A situation where a country faces difficulties in meeting its international financial obligations due to a shortage of foreign exchange reserves.
சென்மதி நிலுவை நெருக்கடி: அந்நியச் செலாவணி கையிருப்பின் பற்றாக்குறை காரணமாக ஒரு நாடு அதன் சர்வதேச நிதிக் கடமைகளை நிறைவேற்றுவதில் சிரமங்களை எதிர்கொள்ளும் ஒரு நிலைமை.
12. Globalization: The process of increased interconnectedness and integration of economies and societies on a global scale through trade, investment, and information exchange.
உலகமயமாக்கல்: வர்த்தகம், முதலீடு மற்றும் தகவல் பரிமாற்றம் மூலம் உலகளாவிய அளவில் பொருளாதாரங்கள் மற்றும் சமூகங்களின் அதிகரித்த ஒன்றோடொன்று மற்றும் ஒருங்கிணைப்பு செயல்முறை.
