1. Geneology
2. Gist
3. Summary
4. Detailed View
5.Detailed View in Tamil ( தமிழில் விரிவான உள்ளடக்கம் )
/76.png)
Rise and Reign:
i. Founded in 1336 by Harihara I and Bukka Raya I, marking a resistance against Muslim invasions.
ii. Ruled large parts of South India, spanning modern Karnataka, Andhra Pradesh, Tamil Nadu, Kerala, Goa, and parts of Telangana and Maharashtra.
iii. Flourished for over three centuries, reaching its peak under Krishna Deva Raya (1509-1529).
iv. Key dynasties: Sangama, Saluva, Tuluva, Aravidu.
Significance:
i. Political Powerhouse: Protected South India from Muslim domination, fostered Hindu revival.
ii. Cultural Hub: Encouraged art, literature, architecture, with Hampi (Vijayanagara's capital) showcasing its grandeur.
iii. Trade & Commerce: Played a vital role in Indian Ocean trade, connecting with Europe and East Asia.
iv. Religious Tolerance: Coexisted with diverse faiths, including Islam, Jainism, and Buddhism.
Decline and Fall:
i. Internal conflicts and external pressures from Deccan sultanates weakened the empire.
ii. The Battle of Talikota (1565) dealt a major blow, leading to the empire's gradual decline.
iii. Eventually absorbed by smaller regional powers by the mid-17th century.
Legacy:
i. The Vijayanagara Empire's influence continues to be felt in South India's cultural heritage and political landscape.
ii. Hampi's ruins stand as a testament to its architectural brilliance and UNESCO World Heritage Site status.
iii. The empire's history serves as a reminder of the region's complex past and its contribution to shaping India's identity.
The Vijayanagara Empire, established in the 14th century by Harihara I and Bukka Raya I, played a pivotal role in shaping medieval Indian history. With a unique blend of centralization and decentralization in its political structure, the empire reached its zenith under rulers like Krishna Deva Raya. Militarily, it successfully defended against external threats but faced a significant setback in the Battle of Talikota in 1565. Economically, the empire thrived on agrarian practices and flourishing trade, while culturally, it became a patron of art, literature, and architecture, leaving a lasting impact on South Indian identity. The Vijayanagara Empire's decline was marked by internal conflicts and external invasions, ultimately leading to the sacking of its capital. Despite its fall, the empire's legacy endures through its contributions to art, literature, and architecture, as seen in the iconic ruins of Hampi. The Vijayanagara Empire remains a symbol of resilience and cultural richness in medieval Indian history.
The Vijayanagara Empire, also known as the Karnata Empire, was a significant medieval Indian empire that played a crucial role in shaping the history and culture of the Indian subcontinent. Established in the 14th century, the Vijayanagara Empire endured for more than two centuries, leaving behind a lasting impact on South Indian history. This expansive empire reached its zenith under the reign of powerful rulers like Harihara I, Bukka Raya I, Krishna Deva Raya, and others. In this comprehensive overview, we will delve into the various aspects of the Vijayanagara Empire, including its origins, political structure, military achievements, cultural contributions, and eventual decline.
Origins and Foundation:
The roots of the Vijayanagara Empire can be traced back to the turbulent times of the 14th century when the Delhi Sultanate, under the rule of Muhammad bin Tughluq, faced numerous challenges, including rebellions and invasions. Two brothers, Harihara I and Bukka Raya I, originally served as commanders in the army of the Kakatiya dynasty. After the fall of the Kakatiya kingdom to the Delhi Sultanate, the brothers were taken captive but eventually converted to Islam and served the Delhi Sultanate.
However, the brothers soon embraced Hinduism again and established the Vijayanagara Empire in 1336, marking the beginning of a new chapter in South Indian history. They claimed divine intervention for their reversion to Hinduism and the establishment of the empire. The founders played a pivotal role in shaping the early political and cultural landscape of Vijayanagara.
Political Structure:
The Vijayanagara Empire was characterized by a unique political structure that combined centralization and decentralization. The empire was divided into provinces or Nayakships, each governed by a local Nayak (governor) who was responsible for maintaining law and order, collecting taxes, and overseeing local administration. While the central authority maintained control over key aspects such as foreign policy, defense, and overall governance, the decentralization allowed for flexibility in regional administration.
The emperor, also known as the Rayas, wielded significant power but often collaborated with powerful nobles and ministers. The empire witnessed both hereditary succession and instances of merit-based appointments, ensuring a blend of dynastic rule and administrative efficiency.
Military Achievements:
The military prowess of the Vijayanagara Empire was crucial to its survival and expansion. The army consisted of infantry, cavalry, and a formidable navy, allowing the empire to defend its territories against external threats. The strategic location of Vijayanagara, surrounded by natural barriers like rivers and hills, provided a natural defense.
Notable military campaigns include the successful defense against the Bahmani Sultanate and the defeat of the Sultan of Madurai. The Battle of Talikota in 1565, however, marked a significant turning point in the empire's history. The Vijayanagara forces suffered a decisive defeat at the hands of the Deccan Sultanates, leading to the sack of the capital city and widespread destruction.
Economic System and Trade:
The Vijayanagara Empire's economic system was primarily agrarian, with a focus on efficient land revenue administration. The empire's rulers implemented policies to promote agriculture, leading to increased productivity and prosperity. The Rayas encouraged the construction of tanks and irrigation systems, contributing to agricultural development.
Trade was another crucial aspect of the empire's economy. The capital city, Vijayanagara, emerged as a vibrant center for commerce and attracted merchants from different parts of the world. The empire's ports facilitated maritime trade, connecting it with regions like the Middle East, Southeast Asia, and Europe. The export of spices, precious stones, textiles, and other commodities contributed to the economic prosperity of the empire.
Cultural Flourishing:
The Vijayanagara Empire is renowned for its cultural achievements, which reached their zenith during the reign of Krishna Deva Raya in the 16th century. The rulers were great patrons of art, literature, and architecture, contributing to the development of a unique South Indian cultural identity.
Architecture:
The architecture of the Vijayanagara Empire is characterized by the Vijayanagara style, a distinctive blend of Dravidian and Indo-Aryan elements. The capital city, Vijayanagara, housed numerous impressive structures, including the Virupaksha Temple, Vittala Temple, and Hazara Rama Temple. The Hampi region, the capital's ruins, has been recognized as a UNESCO World Heritage Site due to its historical and architectural significance.
Literature:
Sanskrit and Telugu literature flourished during the Vijayanagara period. Notable literary works include the "Amuktamalyada" by Krishnadevaraya, a poetic masterpiece in Telugu, and the "Jambavati Kalyanam" by Mallanarya in Kannada. The imperial court attracted scholars and poets, contributing to the vibrant literary culture of the time.
Art and Sculpture:
Vijayanagara art and sculpture were characterized by intricate carvings, vibrant murals, and distinctive depictions of deities. The empire's artists adorned temples with elaborate sculptures, and their work showcased a deep religious and cultural influence. The Lepakshi temple and the monolithic Nandi statue are notable examples of Vijayanagara artistry.
Religion and Social Structure:
The Vijayanagara Empire was a Hindu state, and its rulers were ardent patrons of Hinduism. The empire embraced a diverse range of sects and traditions within Hinduism, fostering religious harmony. Temples played a central role in the religious and social life of the people, and the empire made significant contributions to temple architecture and rituals.
The social structure of Vijayanagara society was hierarchical, with the Brahmins occupying the highest position. The rulers, however, adopted a pragmatic approach, incorporating individuals from different communities into administrative and military roles. This inclusive approach contributed to social stability and unity within the empire.
Decline and Legacy
The decline of the Vijayanagara Empire can be attributed to various factors, including internal conflicts, external invasions, and economic challenges. The Battle of Talikota in 1565 proved disastrous for the empire, leading to the destruction of its capital and a subsequent period of chaos. The Deccan Sultanates, particularly the Adil Shahi and Qutb Shahi dynasties, carved out territories from the weakening Vijayanagara Empire.
Despite its decline, the legacy of the Vijayanagara Empire endured. The empire's contributions to art, literature, architecture, and cultural synthesis left an indelible mark on South Indian history. The Hampi ruins stand as a testament to the grandeur of the Vijayanagara civilization, attracting tourists and historians alike.
Conclusion
The Vijayanagara Empire, with its unique blend of political acumen, military strength, and cultural richness, occupies a significant place in the annals of Indian history. From its humble beginnings in the 14th century to its peak under illustrious rulers like Krishna Deva Raya, the empire left an enduring legacy that continues to shape the cultural and historical landscape of South India. Despite its eventual decline, the Vijayanagara Empire remains a symbol of resilience, artistic brilliance, and a testament to the complex tapestry of medieval Indian history.
கர்னாட பேரரசு என்றும் அழைக்கப்படும் விஜயநகரப் பேரரசு ஒரு குறிப்பிடத்தக்க இடைக்கால இந்தியப் பேரரசு ஆகும், இது இந்திய துணைக் கண்டத்தின் வரலாறு மற்றும் கலாச்சாரத்தை வடிவமைப்பதில் முக்கிய பங்கு வகித்தது. 14 ஆம் நூற்றாண்டில் நிறுவப்பட்ட விஜயநகரப் பேரரசு தென்னிந்திய வரலாற்றில் நீடித்த தாக்கத்தை ஏற்படுத்திய இரண்டு நூற்றாண்டுகளுக்கும் மேலாக நீடித்தது. ஹரிஹர I, புக்க ராய I, கிருஷ்ண தேவ ராயா மற்றும் பிறர் போன்ற சக்திவாய்ந்த ஆட்சியாளர்களின் ஆட்சியின் கீழ் இந்த விரிவான பேரரசு அதன் உச்சத்தை எட்டியது. இந்த விரிவான கண்ணோட்டத்தில், விஜயநகரப் பேரரசின் தோற்றம், அரசியல் அமைப்பு, இராணுவ சாதனைகள், கலாச்சார பங்களிப்புகள் மற்றும் இறுதியில் வீழ்ச்சி உள்ளிட்ட பல்வேறு அம்சங்களை ஆராய்வோம்.
தோற்றம் மற்றும் அடித்தளம்:
விஜயநகரப் பேரரசின் வேர்கள் 14 ஆம் நூற்றாண்டின் கொந்தளிப்பான காலங்களில் முஹம்மது பின் துக்ளக்கின் ஆட்சியின் கீழ் டெல்லி சுல்தானகம் கிளர்ச்சிகள் மற்றும் படையெடுப்புகள் உட்பட பல சவால்களை எதிர்கொண்டது. இரண்டு சகோதரர்கள், ஹரிஹர I மற்றும் புக்கா ராயா I, முதலில் காகதீயா வம்சத்தின் இராணுவத்தில் தளபதிகளாக பணியாற்றினர். தில்லி சுல்தானகத்திற்கு காகதீயா இராச்சியம் வீழ்ச்சியடைந்த பிறகு, சகோதரர்கள் சிறைபிடிக்கப்பட்டனர், ஆனால் இறுதியில் இஸ்லாமிற்கு மாற்றப்பட்டு டெல்லி சுல்தானகத்திற்கு சேவை செய்தனர்.
இருப்பினும், சகோதரர்கள் விரைவில் மீண்டும் இந்து மதத்தைத் தழுவினர் மற்றும் 1336 இல் விஜயநகரப் பேரரசை நிறுவினர், இது தென்னிந்திய வரலாற்றில் ஒரு புதிய அத்தியாயத்தின் தொடக்கத்தைக் குறிக்கிறது. அவர்கள் இந்து மதத்திற்கு திரும்புவதற்கும் பேரரசை நிறுவுவதற்கும் தெய்வீக தலையீட்டைக் கோரினர். விஜயநகரத்தின் ஆரம்பகால அரசியல் மற்றும் கலாச்சார நிலப்பரப்பை வடிவமைப்பதில் நிறுவனர்கள் முக்கிய பங்கு வகித்தனர்.
அரசியல் அமைப்பு:
விஜயநகரப் பேரரசு ஒரு தனித்துவமான அரசியல் கட்டமைப்பால் வகைப்படுத்தப்பட்டது, இது மையப்படுத்தல் மற்றும் அதிகாரப் பரவலாக்கம் ஆகியவற்றை இணைத்தது. பேரரசு மாகாணங்கள் அல்லது நயாக்ஷிப்களாகப் பிரிக்கப்பட்டது, ஒவ்வொன்றும் ஒரு உள்ளூர் நாயக்கரால் (கவர்னர்) நிர்வகிக்கப்படுகிறது, அவர் சட்டம் ஒழுங்கைப் பராமரிக்கவும், வரி வசூலிக்கவும் மற்றும் உள்ளூர் நிர்வாகத்தை மேற்பார்வையிடவும் பொறுப்பேற்றார். வெளியுறவுக் கொள்கை, பாதுகாப்பு மற்றும் ஒட்டுமொத்த நிர்வாகம் போன்ற முக்கிய அம்சங்களின் மீது மத்திய அதிகாரம் கட்டுப்பாட்டை வைத்திருந்தாலும், பிராந்திய நிர்வாகத்தில் நெகிழ்வுத்தன்மையை பரவலாக்கம் அனுமதித்தது.
ராயஸ் என்றும் அழைக்கப்படும் பேரரசர் குறிப்பிடத்தக்க அதிகாரத்தை கொண்டிருந்தார், ஆனால் பெரும்பாலும் சக்திவாய்ந்த பிரபுக்கள் மற்றும் அமைச்சர்களுடன் ஒத்துழைத்தார். பேரரசு பரம்பரை வாரிசு மற்றும் தகுதி அடிப்படையிலான நியமனங்களின் நிகழ்வுகளை கண்டது, வம்ச ஆட்சி மற்றும் நிர்வாக திறன் ஆகியவற்றின் கலவையை உறுதி செய்தது.
இராணுவ சாதனைகள்:
விஜயநகரப் பேரரசின் இராணுவ வலிமை அதன் உயிர் மற்றும் விரிவாக்கத்திற்கு முக்கியமானது. இராணுவம் காலாட்படை, குதிரைப்படை மற்றும் ஒரு வலிமைமிக்க கடற்படை ஆகியவற்றைக் கொண்டிருந்தது, வெளிப்புற அச்சுறுத்தல்களுக்கு எதிராக பேரரசு அதன் பிரதேசங்களை பாதுகாக்க அனுமதிக்கிறது. ஆறுகள் மற்றும் மலைகள் போன்ற இயற்கை தடைகளால் சூழப்பட்ட விஜயநகரத்தின் மூலோபாய இடம் இயற்கையான பாதுகாப்பை வழங்கியது.
குறிப்பிடத்தக்க இராணுவ பிரச்சாரங்களில் பஹ்மனி சுல்தானகத்திற்கு எதிரான வெற்றிகரமான தற்காப்பு மற்றும் மதுரை சுல்தானின் தோல்வி ஆகியவை அடங்கும். இருப்பினும், 1565 இல் நடந்த தாலிகோட்டா போர், பேரரசின் வரலாற்றில் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க திருப்புமுனையாக அமைந்தது. விஜயநகரப் படைகள் தக்காண சுல்தான்களின் கைகளில் ஒரு தீர்க்கமான தோல்வியை சந்தித்தன, இது தலைநகரம் மற்றும் பரவலான அழிவுக்கு வழிவகுத்தது.
பொருளாதார அமைப்பு மற்றும் வர்த்தகம்:
விஜயநகரப் பேரரசின் பொருளாதார அமைப்பு முதன்மையாக விவசாயமாக இருந்தது, திறமையான நில வருவாய் நிர்வாகத்தை மையமாகக் கொண்டது. பேரரசின் ஆட்சியாளர்கள் விவசாயத்தை மேம்படுத்துவதற்கான கொள்கைகளை நடைமுறைப்படுத்தினர், இது உற்பத்தித்திறனையும் செழிப்பையும் அதிகரிக்க வழிவகுத்தது. விவசாய மேம்பாட்டிற்கு பங்களிக்கும் வகையில், ராயர்கள் தொட்டிகள் மற்றும் நீர்ப்பாசன அமைப்புகளை நிர்மாணிப்பதை ஊக்குவித்தனர்.
பேரரசின் பொருளாதாரத்தின் மற்றொரு முக்கிய அம்சமாக வர்த்தகம் இருந்தது. தலைநகரான விஜயநகரம், வர்த்தகத்திற்கான துடிப்பான மையமாக உருவெடுத்து, உலகின் பல்வேறு பகுதிகளிலிருந்து வணிகர்களை ஈர்த்தது. பேரரசின் துறைமுகங்கள் கடல் வர்த்தகத்தை எளிதாக்கியது, மத்திய கிழக்கு, தென்கிழக்கு ஆசியா மற்றும் ஐரோப்பா போன்ற பகுதிகளுடன் இணைக்கிறது. மசாலாப் பொருட்கள், விலையுயர்ந்த கற்கள், ஜவுளிகள் மற்றும் பிற பொருட்களின் ஏற்றுமதி பேரரசின் பொருளாதார செழுமைக்கு பங்களித்தது.
கலாச்சார வளர்ச்சி:
விஜயநகரப் பேரரசு அதன் கலாச்சார சாதனைகளுக்காக புகழ்பெற்றது, இது 16 ஆம் நூற்றாண்டில் கிருஷ்ண தேவ ராயரின் ஆட்சியின் போது அதன் உச்சத்தை எட்டியது. ஆட்சியாளர்கள் கலை, இலக்கியம் மற்றும் கட்டிடக்கலை ஆகியவற்றின் சிறந்த ஆதரவாளர்களாக இருந்தனர், ஒரு தனித்துவமான தென்னிந்திய கலாச்சார அடையாளத்தின் வளர்ச்சிக்கு பங்களித்தனர்.
கட்டிடக்கலை:
விஜயநகரப் பேரரசின் கட்டிடக்கலை விஜயநகர பாணியால் வகைப்படுத்தப்படுகிறது, இது திராவிட மற்றும் இந்தோ-ஆரிய கூறுகளின் தனித்துவமான கலவையாகும். தலைநகரான விஜயநகரம், விருபாக்ஷா கோயில், விட்டலா கோயில் மற்றும் ஹசாரா ராமர் கோயில் உள்ளிட்ட பல ஈர்க்கக்கூடிய கட்டமைப்புகளைக் கொண்டிருந்தது. தலைநகரின் இடிபாடுகளான ஹம்பி பகுதி, அதன் வரலாற்று மற்றும் கட்டடக்கலை முக்கியத்துவம் காரணமாக யுனெஸ்கோவின் உலக பாரம்பரிய தளமாக அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளது.
இலக்கியம்:
விஜயநகர காலத்தில் சமஸ்கிருதம் மற்றும் தெலுங்கு இலக்கியம் வளர்ந்தது. குறிப்பிடத்தக்க இலக்கியப் படைப்புகளில் கிருஷ்ணதேவராயரின் "அமுக்தமல்யதா", தெலுங்கில் கவித்துவ தலைசிறந்த படைப்பு, மற்றும் கானில் மல்லனார்யாவின் "ஜாம்பவதி கல்யாணம்" ஆகியவை அடங்கும். நாடா ஏகாதிபத்திய நீதிமன்றம் அறிஞர்களையும் கவிஞர்களையும் ஈர்த்தது, அந்தக் காலத்தின் துடிப்பான இலக்கிய கலாச்சாரத்திற்கு பங்களித்தது.
கலை மற்றும் சிற்பம்:
விஜயநகர கலை மற்றும் சிற்பங்கள் சிக்கலான சிற்பங்கள், துடிப்பான சுவரோவியங்கள் மற்றும் தெய்வங்களின் தனித்துவமான சித்தரிப்புகளால் வகைப்படுத்தப்பட்டன. பேரரசின் கலைஞர்கள் கோயில்களை விரிவான சிற்பங்களால் அலங்கரித்தனர், மேலும் அவர்களின் பணி ஆழ்ந்த மத மற்றும் கலாச்சார தாக்கத்தை வெளிப்படுத்தியது. லேபக்ஷி கோயில் மற்றும் ஒற்றைக்கல் நந்தி சிலை ஆகியவை விஜயநகர கலைத்திறனுக்கு குறிப்பிடத்தக்க எடுத்துக்காட்டுகள்.
மதம் மற்றும் சமூக அமைப்பு:
விஜயநகரப் பேரரசு ஒரு இந்து அரசாக இருந்தது, அதன் ஆட்சியாளர்கள் இந்து மதத்தின் தீவிர ஆதரவாளர்களாக இருந்தனர். சமய நல்லிணக்கத்தை வளர்த்து, இந்து மதத்திற்குள் பலதரப்பட்ட பிரிவுகள் மற்றும் மரபுகளை பேரரசு ஏற்றுக்கொண்டது. மக்களின் சமய மற்றும் சமூக வாழ்வில் கோயில்கள் முக்கிய பங்கு வகித்தன, மேலும் பேரரசு கோயில் கட்டிடக்கலை மற்றும் சடங்குகளுக்கு குறிப்பிடத்தக்க பங்களிப்பை வழங்கியது.
விஜயநகர சமுதாயத்தின் சமூக அமைப்பு படிநிலையாக இருந்தது, பிராமணர்கள் மிக உயர்ந்த இடத்தைப் பிடித்தனர். இருப்பினும், ஆட்சியாளர்கள் ஒரு நடைமுறை அணுகுமுறையை ஏற்றுக்கொண்டனர், வெவ்வேறு சமூகங்களைச் சேர்ந்த தனிநபர்களை நிர்வாக மற்றும் இராணுவப் பாத்திரங்களில் இணைத்தனர். இந்த உள்ளடக்கிய அணுகுமுறை சமூக ஸ்திரத்தன்மை மற்றும் பேரரசுக்குள் ஒற்றுமைக்கு பங்களித்தது.
சரிவு மற்றும் மரபு:
விஜயநகரப் பேரரசின் வீழ்ச்சிக்கு உள் மோதல்கள், வெளிப் படையெடுப்புகள் மற்றும் பொருளாதார சவால்கள் உள்ளிட்ட பல்வேறு காரணிகள் காரணமாக இருக்கலாம். 1565 இல் நடந்த தாலிகோட்டா போர் பேரரசுக்கு பேரழிவை ஏற்படுத்தியது, அதன் தலைநகரம் அழிக்கப்பட்டது மற்றும் குழப்பமான காலகட்டத்திற்கு வழிவகுத்தது. தக்காண சுல்தான்கள், குறிப்பாக அடில் ஷாஹி மற்றும் குதுப் ஷாஹி வம்சத்தினர், பலவீனமடைந்து வரும் விஜயநகரப் பேரரசில் இருந்து பிரதேசங்களை செதுக்கினர்.
அதன் வீழ்ச்சி இருந்தபோதிலும், விஜயநகரப் பேரரசின் மரபு நிலைத்திருந்தது. கலை, இலக்கியம், கட்டிடக்கலை மற்றும் கலாச்சார தொகுப்பு ஆகியவற்றில் பேரரசின் பங்களிப்புகள் தென்னிந்திய வரலாற்றில் ஒரு அழியாத அடையாளத்தை விட்டுச் சென்றன. ஹம்பி இடிபாடுகள் விஜயநகர நாகரிகத்தின் பெருமைக்கு சான்றாக நிற்கின்றன, சுற்றுலாப் பயணிகளையும் வரலாற்று ஆசிரியர்களையும் ஈர்க்கின்றன.
முடிவுரை:
விஜயநகரப் பேரரசு, அரசியல் புத்திசாலித்தனம், இராணுவ வலிமை மற்றும் கலாச்சார செழுமை ஆகியவற்றின் தனித்துவமான கலவையுடன், இந்திய வரலாற்றின் வரலாற்றில் குறிப்பிடத்தக்க இடத்தைப் பிடித்துள்ளது. 14 ஆம் நூற்றாண்டில் அதன் தாழ்மையான தொடக்கத்திலிருந்து கிருஷ்ண தேவ ராயா போன்ற புகழ்பெற்ற ஆட்சியாளர்களின் கீழ் அதன் உச்சம் வரை, பேரரசு தென்னிந்தியாவின் கலாச்சார மற்றும் வரலாற்று நிலப்பரப்பைத் தொடர்ந்து வடிவமைக்கும் ஒரு நீடித்த மரபை விட்டுச் சென்றது. இறுதியில் வீழ்ச்சியடைந்த போதிலும், விஜயநகரப் பேரரசு பின்னடைவு, கலைப் புத்திசாலித்தனம் மற்றும் இடைக்கால இந்திய வரலாற்றின் சிக்கலான திரைச்சீலைக்கு ஒரு சான்றாக உள்ளது.
Vijayanagara
1. Vijayanagara Empire: Also known as the Karnata Empire, a medieval Indian empire.
விஜயநகரப் பேரரசு: இடைக்கால இந்தியப் பேரரசான கர்நாடகப் பேரரசு என்றும் அழைக்கப்படுகிறது.
2. Delhi Sultanate: A Muslim kingdom based mostly in Delhi that stretched over large parts of the Indian subcontinent.
டெல்லி சுல்தானகம்: இந்திய துணைக்கண்டத்தின் பெரும்பகுதி வரை பரவியிருந்த டெல்லியை தளமாகக் கொண்ட ஒரு முஸ்லீம் இராச்சியம்.
3. Nayakships: Provinces or regions within the Vijayanagara Empire, governed by local officials called Nayaks.
நாயக்காட்சிகள்: விஜயநகரப் பேரரசுக்குள் உள்ள மாகாணங்கள் அல்லது பகுதிகள், நாயக்கர்கள் என்று அழைக்கப்படும் உள்ளூர் அதிகாரிகளால் நிர்வகிக்கப்படுகின்றன.
4. Rayas: Another term for the emperor or rulers of the Vijayanagara Empire.
ராயர்கள்: விஜயநகரப் பேரரசின் பேரரசர் அல்லது ஆட்சியாளர்களுக்கான மற்றொரு சொல்.
5. Bahmani Sultanate: A Muslim kingdom in the Deccan region, often in conflict with the Vijayanagara Empire.
பாமினி சுல்தானகம்: தக்காணப் பகுதியில் உள்ள ஒரு முஸ்லீம் இராஜ்ஜியம், அடிக்கடி விஜயநகரப் பேரரசுடன் மோதலில் உள்ளது.
6. Battle of Talikota: A significant battle in 1565 where the Vijayanagara Empire suffered a major defeat against the Deccan Sultanates.
தலிகோட்டா போர்: 1565 ஆம் ஆண்டில் தக்காண சுல்தானகங்களுக்கு எதிராக விஜயநகரப் பேரரசு பெரும் தோல்வியைச் சந்தித்தது.
7. Dravidian: Referring to the culture, languages, and architecture of South India.
திராவிடம்: தென்னிந்தியாவின் கலாச்சாரம், மொழிகள் மற்றும் கட்டிடக்கலையைக் குறிக்கிறது.
8. Indo-Aryan: Referring to the culture, languages, and architecture of North India.
இந்தோ-ஆரியன்: வட இந்தியாவின் கலாச்சாரம், மொழிகள் மற்றும் கட்டிடக்கலையைக் குறிக்கிறது.
9. UNESCO World Heritage Site: A place recognized by the United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization for its cultural, historical, or scientific significance.
யுனெஸ்கோ உலக பாரம்பரிய தளம்: ஐக்கிய நாடுகளின் கல்வி, அறிவியல் மற்றும் கலாச்சார அமைப்பால் அதன் கலாச்சார, வரலாற்று அல்லது அறிவியல் முக்கியத்துவத்திற்காக அங்கீகரிக்கப்பட்ட இடம்.
10. Sanskrit: An ancient Indian language, often used in religious and literary contexts.
சமஸ்கிருதம்: ஒரு பண்டைய இந்திய மொழி, பெரும்பாலும் மத மற்றும் இலக்கிய சூழல்களில் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
11. Telugu: A South Indian language spoken mainly in the states of Andhra Pradesh and Telangana.
தெலுங்கு: ஆந்திரா மற்றும் தெலுங்கானா மாநிலங்களில் முக்கியமாக பேசப்படும் ஒரு தென்னிந்திய மொழி.
12. Kannada: A Dravidian language spoken mainly in the Indian state of Karnataka.
கன்னடம்: முக்கியமாக இந்திய மாநிலமான கர்நாடகாவில் பேசப்படும் ஒரு திராவிட மொழி.
13. Adil Shahi and Qutb Shahi dynasties: Muslim dynasties that emerged in the Deccan region after the decline of the Vijayanagara Empire.
ஆதில் ஷாஹி மற்றும் குதுப் ஷாஹி வம்சங்கள்: விஜயநகரப் பேரரசின் வீழ்ச்சிக்குப் பிறகு தக்காணப் பகுதியில் தோன்றிய முஸ்லிம் வம்சங்கள்.
